Αντίστροφη μέτρηση για τον ιστορικό ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ με την Τουρκία, όπου αυτή η εθνική ομάδα έφτασε με όπλο την ενότητα και το «ένας για όλους και όλοι για έναν» στο πιθανότατα κύκνειο εθνικό άσμα δύο θρύλων του ελληνικού μπάσκετ όπως ο Κώστας Σλούκας και ο Κώστας Παπανικολάου.
Ποιος ξέρει, ίσως ο ο Βασίλης Σπανούλης ξεσπάσει αν φορέσει το χρυσό μετάλλιο στο στήθος του ως παίκτης και ως προπονητής (2005 και 2025), όπως έχει κάνει στο παρελθόν μόνο ένας Ελληνας. Και τι Ελληνας! Ο Παναγιώτης Γιαννάκης (1987 και 2005).
Αφήνουμε πίσω τα χρόνια της γκρίνιας και του προβληματισμού για την εικόνα της εθνικής ομάδας που τόσο μας είχε καλομάθει στις επιτυχίες. Και κοιτάμε ψηλά, μέχρι εκεί που φτάνει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο όταν σηκώνεται για να καρφώσει ή ο αδελφός του Κώστας, όταν κάνει ασύλληπτα κοψίματα όπως αυτά του προημιτελικού κόντρα στη Λιθουανία.
Γιατί αυτά τα παιδιά κυνηγούν μια ιστορική επιτυχία που θα μείνει ζωντανή για πολλά έτη μπροστά, όπως συνέβη με αυτή του 1987, η οποία εντυπώθηκε για πάντα στην ψυχή και στο μυαλό του αρχιτέκτονα «V-Span», ακόμα και αν ήταν μόλις πέντε ετών όταν ο Γιαννάκης σήκωνε στον ουρανό του ΣΕΦ το πολυπόθητο τρόπαιο.
Και αν βρεθούν τα απαραίτητα τρίποντα, οι απαραίτητες καλές άμυνες στα αστέρια της ισχυρής Τουρκίας, αν ο Βασίλης βρει τις απαραίτητες τακτικές για να νικήσει τον Εργκίν Αταμάν στη μάχη των πάγκων, αυτή η διοργάνωση που ξεκίνησε με πολλά ερωτηματικά θα μας λείψει για όσα (θα) μας έχει προσφέρει. Ας είναι όμως, χαλάλι της (τους)…
